Η αγωνιώδης κι επαναλαμβανόμενη γονεϊκή επίκληση «μη μου στεναχωριέσαι» τις περισσότερες φορές απευθύνεται σε εκείνον που την διατυπώνει… Στην πραγματικότητα ο γονιός ζητά: «μη στεναχωριέσαι, πέρνα καλά, γιατί δεν αντέχω δυσάρεστες καταστάσεις».
Παράλληλα οι οικογενειακές θεραπευτικές συνεδρίες συχνά ξεκινούν με μία «αδιαπραγμάτευτη» συνθήκη: «είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…». Οι γονείς ασφαλώς εννοούν: «έχουμε μία πολύ υγιή οικογένεια και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αποχωριστεί τον άλλο…».
Και οι δύο διευκρινήσεις («μη μου στεναχωριέσαι…» και «είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…») μου φαντάζουν τόσο απειλητικές για τη δυνατότητα αυτονόμησης και συναισθηματικής ωρίμανσης του παιδιού, αλλά και για την ψυχική του ανθεκτικότητα! Ο νέος άνθρωπος μοιραία καθηλώνεται σε ανώριμες σχέσεις και δυσκολεύεται να σχετισθεί αυθεντικά.
Πολύ νωρίτερα όμως έχει χάσει τη δυνατότητα να επιθυμεί. Και η απουσία επιθυμίας στον άνθρωπο αποτελεί βαθιά οντολογική αναπηρία και οδηγεί σε υπαρξιακό κενό.
