Zούμε σε μια κοινωνία η οποία «προετοιμάζει» τους συντρόφους για να δημιουργήσουν οικογένεια και τους βάζει τον σπόρο της προσδοκίας για έναν μετέπειτα γονεϊκό ρόλο, είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Σε αυτές τις προσδοκίες, είτε συνειδητές είτε ασυνείδητες, κάποια στιγμή έρχεται μια ιατρική διάγνωση για υπογονιμότητα η οποία «γκρεμίζει» το οικοδόμημα του παρελθόντος και γεννά σκέψεις όπως «δεν μπορώ να του/της χαρίσω ένα παιδί και μπορεί να με αφήσει».

Σε αυτές τις σκέψεις έρχονται να προστεθούν και ερωτήσεις από το περιβάλλον όπως «πότε θα κάνετε παιδί;» και «πότε θα δούμε εγγονάκι;» ή «τι φταίει με σένα και δεν μπορείς να κάνεις οικογένεια;» και άλλα τέτοια… ωραία.

Αποτέλεσμα αυτής της πίεσης που ασκεί το άμεσο ή έμμεσο κοινωνικό περιβάλλον στο ζευγάρι που δεν μπορεί να κάνει παιδί, είναι να προκαλείται αφ’ ενός εμμονή αφ’ ετέρου ματαίωση, όταν στο τέλος κάθε μήνα τα πράγματα δεν αλλάζουν προς το καλύτερο.

Ο φαύλος κύκλος στη ζωή του ζευγαριού

«Έχουν μια βαθιά αίσθηση πως ετεροπροσδιορίζονται, δηλαδή δεν μπορούν πια να προγραμματίσουν τη ζωή τους όπως τη φαντάζονταν και να τη στήσουν όπως εκείνοι θέλουν. Υπάρχει μια απουσία ελέγχου της ζωής τους. Η αβεβαιότητα και η αγωνία κάθε φορά που κάνουν εξετάσεις ή θεραπεία, τους οδηγεί να χάσουν τον έλεγχο της ζωής τους, να νιώθουν ανασφάλεια και αδυναμία», αναφέρει σχετικά ο κ. Δημήτρης Κούκης, παιδοψυχολόγος.

Στο μυαλό και την καρδιά του ζευγαριού κυριαρχεί το αίσθημα της ανεπάρκειας και νιώθουν ότι δεν είναι “σαν τον υπόλοιπο κόσμο”, ότι κάτι πάει στραβά με αυτούς, ενώ παράλληλα τείνουν να ενοχοποιούν τον/την σύντροφο ή τον εαυτό τους. «Υπάρχει μια αίσθηση ανεπάρκειας και αποτυχίας όσον αφορά τον εαυτό και τον στόχο τους σαν οικογένεια, σε συνδυασμό με μια κοινωνική αποξένωση», προσθέτει.

Τα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν αυτό το ζήτημα αποφεύγουν φίλους και γνωστούς με παιδιά, παιδικά πάρτι γνωστών και φίλων, έτσι ώστε να μην βρεθούν στην άβολη θέση να απαντήσουν σε τυχόν ερωτήσεις «εσείς πώς και δεν έχετε ακόμα παιδάκι;». Και λόγω αυτής ακριβώς της αποξένωσης εμφανίζονται – δικαιολογημένα- συναισθήματα ζήλειας απέναντι σε ανθρώπους που αποκτούν παιδιά.

«Στο ζευγάρι υπάρχει ένας φαύλος κύκλος ματαίωσης και πικρίας που η μία αρνητική σκέψη φέρνει την επόμενη. Αυτή η απομόνωση του ζευγαριού ή του κάθε συντρόφου στον εαυτό του λόγω ντροπής οδηγεί το ζευγάρι στο να μη ζητά βοήθεια όχι μόνο από κάποιον ψυχολόγο, αλλά ακόμα και από έναν συγγενή ή φίλο. Και έτσι η δυσκολία δεν ξεπερνιέται ποτέ», τονίζει ο κ. Κούκης.

Ακολούθως, προκύπτει πλήγμα στην ερωτική ζωή του ζευγαριού, χάνεται ο αυθορμητισμός και η χαρά της σεξουαλικής συνεύρεσης, η οποία μετατρέπεται σε εμμονή και διαδικασία αναπαραγωγής και όχι απόλαυσης και χαράς. Αυτό απομακρύνει μεταγενέστερα και συναισθηματικά το ζευγάρι.

Η αυτοεκτίμηση του κλονίζεται και η αυτοαπαξίωση εγκαθίσταται, και έρχεται και καλύπτει και άλλες πτυχές της ζωής του – επαγγελματικές, οικονομικές κ.α. Το ζευγάρι νομίζει πλέον ότι η καταξίωση έρχεται μοναχά μέσα από μια εγκυμοσύνη και τίποτε άλλο. Μάλιστα σύμφωνα με τον ειδικό, ορισμένα ζευγάρια θεωρούν ότι αυτά τα συναισθήματα είναι που προκαλούν υπογονιμότητα, κάτι που όπως μας ξεκαθαρίζει φυσικά δεν ισχύει.

Στην όλη αρνητική κατάσταση, προστίθεται και η «ιατρικοποίηση» της ζωής του ζευγαριού. Πρέπει να πάρουν αυτήν την ορμόνη, την τάδε ώρα και να έρθουν σε επαφή την συγκεκριμένη ημέρα και τη συγκεκριμένη ώρα. Έτσι χάνεται ο αυθορμητισμός και η σχέση φθείρεται, σαν σε αυτή να κάνουν κουμάντο οι ιατρικές οδηγίες και όχι το ζευγάρι.

Η σημασία της βοήθειας από τρίτους

Είναι πολύ σημαντικό μέσα σε όλη αυτή την πιεστική κατάσταση το ζευγάρι να ζητήσει βοήθεια. Όχι μόνο από κάποιον ψυχολόγο, αλλά ακόμα και από έναν φίλο ή συγγενή ή κάποιο ζευγάρι με αντίστοιχη δυσκολία το οποίο μπορεί να βοηθήσει.

Σε κάθε κρίση, όσο πιο βαθιά είναι τα θεμέλια της σχέσης, τόσο πιο αλώβητο βγαίνει το ζευγάρι από αυτήν. Το δυσάρεστο, σύμφωνα με τον κ. Κούκη, είναι πως όταν το ζευγάρι καταφέρει ύστερα από πολλές προσπάθειες να κάνει παιδιά, παρατηρείται πως χάνει τη συντροφικότητα και καταλήγει να έχει απλώς τον γονεϊκό ρόλο.

«Αυτό χαλάει αφ’ ενός την σχέση μεταξύ τους, αφ’ ετέρου η οικογένεια γίνεται παιδοκεντρική και χάνονται οι ισορροπίες και η λειτουργικότητα. Επειδή ο ερχομός του παιδιού εκλαμβάνεται ως δώρο, υποτιμώνται όλα τα άλλα: η επαγγελματική πορεία, η συντροφική σχέση κ.α. Εκεί ερχόμαστε εμείς ως σύμβουλοι θεραπευτές για να βάλουμε σε μια νέα δομή την οικογένεια έτσι ώστε το παιδί να μεγαλώσει ομαλά», επισημαίνει.

 

δημοσιεύτηκε στο www.in2life.gr