Στη ζωή περνάμε “γκρίζες” περιόδους, μας κυριεύει θλίψη, ματαίωση και βαθύς πόνος. Πλησιάζουμε την απόγνωση και την απελπισία. Μία αίσθηση βαθιάς απουσίας κυριαρχεί μέσα μας, αισθανόμαστε ότι όλοι, ακόμα κι ο Θεός, είναι απόντες.
Στην ψυχοθεραπεία συναντάμε συχνά τέτοιες βαθιές υπαρξιακές στιγμές. Ο χώρος της συνεδρίας γεμίζει με πόνο, δάκρυα, φόβο, οργή…
Κι όμως τα χαρίσματα πηγάζουν από τις μαύρες σκιές της καθημερινότητας μας… η δοκιμασία αναδεικνύει το φως στο πρόσωπό μας… οι πληγές προσθέτουν υλικό στο βιβλίο της ζωής μας…
Δίχως τη χαρά τίποτα δε μπορεί να καταστεί σημαντικό στη ζωή, αρκεί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει τη θλίψη και να αντικρύσει την απόγνωση. Μόνο υπό αυτό το πρίσμα η πρόταση για ένα ευχαριστιακό τρόπο ζωής από επιφανειακό σύνθημα καθίσταται μοντέλο υπαρξιακής βίωσης.