Πριν λίγες μέρες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Επιζώντων Αυτοκτονίας (International Survivors of Suicide Loss Day). Σημειώνω τη σπουδαιότητα τέτοιων σημαντικών αφορμών προβληματισμού, γιατί στην πατρίδα μας παρόμοιες παγκόσμιες ημέρες περνούν έτσι απλά, όπως και τόσα άλλα και… ξεχνιούνται εύκολα.

Η Παγκόσμια Ημέρα Επιζώντων Αυτοκτονίας αφορά άτομα που έχουν χάσει συγγενικό, φιλικό ή οικείο πρόσωπο από αυτοκτονία, με σημαντικές συνέπειες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους.
Σύμφωνα με μελέτες για κάθε μία αυτοκτονία επηρεάζονται ψυχοσυναισθηματικά τουλάχιστον 8-10 άτομα, που πενθούν κι αλλάζει ριζικά η ζωή τους. Επιπλέον το στίγμα και οι ψίθυροι του κοινωνικού περίγυρου περιπλέκουν τη ζωή των επιζώντων. Μερικοί με θάρρος και εσωτερική δύναμη παραδέχονται πως ο άνθρωπός τους αυτοκτόνησε, οι περισσότεροι όμως αναγκάζονται να περιγράψουν δήθεν ατυχήματα ή ξαφνικές ασθένειες, προκειμένου να διαχειριστούν μία «περίεργη» γειτονιά ή έναν «άκαμπτο» ιερέα.
Τα άτομα αυτά αγωνίζονται δυναμικά να ευαισθητοποιήσουν την κοινωνία και να συνδράμουν στην πρόληψη νέων αυτοκτονιών. Κι αξίζουν το καμάρι μας! Σήμερα και κάθε σήμερα θα συμβούν στην χώρα μας 2 αυτοκτονίες, 15-20 απόπειρες και θα προστεθούν στους χιλιάδες επιζώντες κι άλλα άτομα…