Σε μέρες πανδημίας… η απώλεια ενός ανθρώπου προκαλεί πόνο και ματαίωση. Στις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες αναδεικνύεται ότι ο κορωνοϊός δε μας αποστερεί μόνο τον άνθρωπό μας, αλλά και την ευχέρεια να τον «αποχαιρετήσουμε», όπως θα θέλαμε. Το χέρι του απλώνει ο θάνατος και παλεύουμε να μετατρέψουμε την πραγματικότητα σε κάτι λιγότερο πραγματικό.
Η εικόνα των ανθρώπων με την ειδική προστατευτική στολή να μεταφέρουν το σφραγισμένο φέρετρο προκαλεί βαθιά απόγνωση. Η απουσία όλων όσων θα ήθελαν να είναι παρόντες και να προσευχηθούν για την ψυχή του δικού τους ανθρώπου, η ανικανοποίητη εσωτερική ανάγκη για τον τελευταίο ασπασμό, η σκέψη ότι με το νέο ιό λίγες ώρες πριν «έσβησε» ο συγγενής τους εντελώς μόνος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου…
Και μένει μόνο το άγγιγμα στο σφραγισμένο φέρετρο, που δε μπορεί να απαλύνει τον πόνο, ούτε να βάλει τελεία, παρά μόνο αποσιωπητικά.