Η συστημική προσέγγιση αποτελεί ένα σύγχρονο επιστημονικό μοντέλο θεώρησης και κατανόησης της πραγματικότητας. Στα πλαίσια της συστημικής κατεύθυνσης στην ψυχοθεραπεία, ο κάθε άνθρωπος κατανοείται κι αντιμετωπίζεται ως μέλος ενός συστήματος, που βρίσκεται σε συνεχή και δυναμική αλληλεπίδραση με τα υπόλοιπα μέλη του συστήματος (π.χ. της οικογένειας, της σχολικής τάξης, της εργασίας…). Συνεπώς η συγκεκριμένη θεώρηση στην ψυχοθεραπεία αντικρίζει τα ζητήματα της ζωής όχι μεμονωμένα αλλά μέσα στο δυναμικό πλαίσιο, στο οποίο ανήκουν.
Βασική αρχή της συστημικής σκέψης αποτελεί η πεποίθηση ότι η «παθολογία» του ατόμου δε θεωρείται υπόθεση ατομική αλλά αποτέλεσμα διεργασιών και αλληλαντιδράσεων που συμβαίνουν στο συνολικό πλαίσιο στο οποίο ζει το άτομο.
Η οικογένεια θεωρείται το βασικότερο σύστημα και οι αλληλεπιδράσεις και οι σχέσεις εντός του οικογενειακού πλαισίου αποτελούν καταλυτικής σημασίας παράγοντες δυσλειτουργίας και παθολογίας. Από τη βασική αυτή αντίληψη για τον κρίσιμο ρόλο της οικογένειας προέκυψε και ο όρος “οικογενειακή θεραπεία”, που συνήθως χρησιμοποιείται ως ταυτόσημος με τον όρο “συστημική θεραπεία“.
Η υπαρξιακή προσέγγιση έχει ως κεντρικό άξονα τον άνθρωπο και αντικρίζει με σεβασμό τη μοναδικότητα κάθε ανθρώπινου προσώπου και την προσωπική του ιστορία. Ο άνθρωπος, καθώς αναπτύσσεται, ανακαλύπτει τον εαυτό του, θέτει ερωτήματα, αντιμετωπίζει υπαρξιακά ζητήματα της ανθρώπινης υπόστασης…
Ο ψυχοθεραπευτής καλείται πάντοτε, όχι απλώς να διαχειριστεί τη συμπτωματολογία των περιστατικών, αλλά να αναδείξει και να επεξεργαστεί τη συνολικότερη θεώρηση του θεραπευόμενου για το νόημα της ζωής, για τις σχέσεις με τον εαυτό του, τους άλλους και τον κόσμο, για το πεπερασμένο της ύπαρξης.
Η κλινική θεραπευτική μας προσέγγισή συνίσταται στον αρμονικό συνδυασμό της συστημικής και της υπαρξιακής θεώρησης.
