“Τον τρέμω τον θάνατο. Πραγματικά τον τρέμω. Αντιλαμβάνομαι ότι τότε δε θα συμβαίνει τίποτα απ’ αυτά που συμβαίνουν τώρα. Σκέψου ότι από τη στιγμή που γεννιέσαι, είσαι ετοιμοθάνατος. Αυτό δε συνηθίζεται… Πιστεύω στη ζωή, για αυτό ίσως φοβάμαι το θάνατο. «Πιστεύω στη ζωή» δεν θα πει «της έχω εμπιστοσύνη». Θα πει «την αγαπάω». Θέλω να προλάβω να κάνω όλα όσα ονειρεύομαι. Με αγχώνει αυτό… Με «έσπρωξαν» να ζήσω μία ζωή “τακτοποιημένη” και τώρα έχω συναισθήματα “άτακτα”, που ενοχλούν, απαιτούν, παραπονούνται…”
———-
Σημειώσεις από παλιά συνεδρία με την Ε., από το αρχείο μου. Αναρωτιέμαι… πόσος πλούτος συναισθημάτων “κυκλοφορεί” στην ψυχοθεραπεία!!!